مبانی نظری و پیشینه تحقیق درباره اختلال بیش فعالی و نقص توجه

خصوصیات محصول:

• منابع فارسی و انگلیسی دارد.
• ارجاع و پاورقی استاندارد دارد.
• رفرنس دهی استاندارد دارد.
• کاملترین در سطح اینترنت، دارای تحقیقات انجام شده در ضمینه تحقیق
• گارانتی بازگشت وجه دارد.

فرمت : doc

تعداد صفحات : 30

بخشی از متن :

اختلال بیش فعالی و نقص توجه

اختلال کاستی توجه و بیش فعالی نوعی اختلال مزمن و شدید در رشد روانی است که ریشه در رفتارهای بی توجهی، بی قرارانه و براساس انگیزش آنی دارد. شروع آن در اوایل کودکی، یعنی پیش از 7 سالگی است و تقریباً همیشه قبل از 5 سالگی و اغلب پیش از دو سالگی مشخص می شود. معمولاً تا دوران نوجوانی و بلوغ ادامه یافته و شخص را در معرض پاره ای از نابهنجاری های رشدی-شخصیتی قرار می دهد. پیامدهای مضر آن شامل نقص قانون و سایر رفتارهای آزاراشی اجتماعی و عدم موفقیت در مدرسه می شود. مطالعات طولی نشان می دهد که رفتارهای بی قرارانه و بی توجهی، خطری قابل گسترش است. این رفتار فقط نشانه ای از یک مجموعه مشکلات بنیادی نیست. به همین دلیل، درمان رفتارهای به شدت بیش فعالانه هدف اصلی در خدمات سلامت روانی کودک است(بشیری، 1386).

اختلال کاستی توجه و بیش فعالی (انجمن روان‌پزشکی آمریکا، 1995)شامل سه طبقه مهم: بی‌توجهی،بیش‌فعالی و تکانشگری است.بی‌توجهی با توجه انتخابی محدود(توجه بـه مـحرک نامربوط یا پرت‌کننده‌ حواس‌ و چشم‌پوشی از محرک مربوط) و فقدان توجه مداوم(توانایی حفظ توجه در طول زمان)مشخص شده است(داگلاس، ‌1972). کودکان دارای این اختلال به آسانی حواس‌پرت گردیده و از تکالیفی که نیازمند‌ توجه‌ نمودن برای زمـانی طـولانی است،اجتناب می‌کنند. بیش‌فعالی با فعالیت بالای حرکتی نشان داده می‌شود. به نظر می‌رسد کودکان مبتلا به ADHD در متوقف ساختن فعالیت‌های خود در موقعیت‌های موردنیاز ناتوانند. آنها به‌ حد‌ افراط‌ تکان خورده، نمی‌توانند آرام بازی‌ کـنند‌ و دسـت‌ها یا پاهای‌شان اغلب بی‌قرار و ناآرام است. تکانشگری با فقدان کنترل در موقعیت‌هایی که مستلزم توجه کنترل‌شده یا یک تکلیف سازمان‌یافته‌ است،مشخص‌ می‌شود.‌ کودکان مبتلا به ADHD تمایل دارند به اولین‌ فـکری‌ کـه وارد ذهـن‌شان می‌شود پاسخ دهند، آنها پیـامدهای رفـتارشان را بـه حد کافی در نظر نمی‌گیرند و برای به‌ تعویق‌ انداختن‌ ارضای نیازهای خود با مشکل روبه‌رو می‌شوند. این سه ویژگی مهم‌ ADHD لازم نیست بـه‌طور هـمزمان یـا به میزان یکسانی نشان داده شود(توکلی زاده، 1387).